ხარაგაულის თეატრში ჩემი პირველი რეჟისორი ოთარ აბაშიძე გახლდათ.

იმ დროს საღანძილის კლუბის გამგედ ვმუშაობდი. ერთ დღესაც ოთარ აბაშიძემ ხარაგაულში დამიბარა და წინ სცენარი „დედამთილი“ დამიდო. 25 წლის ვიყავი. 81 წლის ქალის როლი უნდა შეასრულოო, – მითხრა. ვიუარე, ასაკით პატარა ვარ და თან აქ ჩემზე გამოცდილი მსახიობები მუშაობენ-მეთქი. მე უკეთ ვიცი, რას შეძლებო, – მიპასუხა.

მიჭირს თქმა, როგორ ვითამაშე. თუმცა თეატრის მძღოლი ვალოდია კიკნაძე და არსენა სხილაძე სიცოცხლის ბოლომდე „დედამთილოთი“ მომმართავდნენ.

სამსახიობო ფაკულტეტის დამთავრების შემდეგ ხარაგაულში მეუღლესთან, ნიკო წიკლაურთან ერთად დავბრუნდი. ის ჩვენი დასის წევრი მალევე გახდა.

როგორც დედას უყვარს განურჩევლად ყველა შვილი, ისე მიყვარს ჩემი როლები. თუმცა, ფუფალა ჩემთვის გამორჩეულია. მაყურებლით სავსე დარბაზი და მათი ემოციები მენატრება.

ლუიზა კიკნაძე

ფოტოზე: ლუიზა კიკნაძე ფუფალას როლში – სპექტაკლი „ნატვრის ხე“, ქუთაისის ლადო მესხიშვილის სახელობის თეატრის სცენაზე, 2014 წელი.

ხარაგაულის ოთარ აბაშიძის სახელობის სახალხო თეატრის დასის წევრთა მოგონებები ქვეყნდება ხარაგაულის თეატრის 120 წლის იუბილესთან დაკავშირებით

ამავე თემაზე

მადლობა, ირინე!

მაყურებლის სიყვარული დიდი სტიმულია

ხარაგაულის თეატრი საზოგადოების მაჯისცემას გრძნობს

სპექტაკლში მონაწილეობა ენით უთქმელი სიხარულია

თეატრი აბედნიერებს

ასეთი წუთებისთვის ღირს სიცოცხლე

სპექტაკლში მონაწილეობა დღესასწაულია

თეატრი ჩემი ცხოვრების განუყოფელი ნაწილია