ფსიქოლოგი მარინე ჩიტაშვილი სოციალურ ქსელში შექმნილ ვითარებასთან დაკავშირებით პროფესიულ პოსტს აქვეყნებს.

სახლში იძულებითი ყოფნა რამდენიმე პრობლემასთან გამკლავებას გულისხმობს.

  1. გადაადგილების შეზღუდვას, რაც ჩვენს ცხოვრებაში დაახლოებით 12-16 თვის შემდეგ არავის შეუზუდავს, რადგან სიარული ვისწავლეთ და სადაც გვინდოდა და როდესაც გვინდოდა ისე დავდიოდით;
  2. საკუთარ თავთან დარჩენას და ფიქრს, ვინა ვართ, რა გავაკეთეთ, რა შეცდომები დავუშვით, როგორ ვერ დავაფასეთ დრო, რომელიც გვქონდა და გვაქვს, რა შესაძლებლობები ვერ და არ გამოვიყენეთ;
  3. სოციალურ დეპრივაციას, მარტოდ ყოფნას – მეორესთან შეხვედრის შეზღუდვას, რაც ძალიან ძნელია, რადგან „მე“ არსებობს მხოლოდ „შენ“-თან მიმართებაში. სხვა სიტყვებით მე-ს დააკლდა სივრცე არსებობისათვის;
  4. შფოთვას – გავუძლებ , რომ „მე“ დავრჩე მაშინაც კი, როდესაც საფრთხე არსებობს და არ დავინგრე, სახე არ დავკარგო.
  5. „მე“-ს შესახებ საკუთარი წარმოდგენების გადაფასება – საკუთარი ლიმიტების გაცნობიერება და თქმა, რომ რაღაცებს ვერ გავუკლავდები და უნდა მივიღო.

გამოსავალი – ნუ მოგერიდებათ საკუთარ თავთან მარტო დარჩენა. „მე“ ბევრ რამეს გეტყვით და გასწავლით. მოუსმინეთ და თუ საჭიროდ ჩათვლით, ბოდიშიც კი მოუხადეთ საკუთარ თავს სოციალურად სასურველი ქცევების გამო „მე“-ს შევიწროვებისა და უკუგდებისათვის.

ისიც უნდა გვახსოვდეს, რომ ზრდასრულად ითვლება ის, ვისაც ბოლომდე შეუძლია შეინარჩუნოს უნარი – უყვარდეს და მუშაობდეს.

ეს მხოლოდ ჩვენზეა დამოკიდებული. ამას გარედან საფრთხე ვერაფერს აკლებს. ის ყოველთვის იყო. ჩვენ მას ყურადღებას არ ვაქცევდით. ახლა გამოჩნდა. ღირს კი იმად, რომ დაგვზაფროს? იფიქრეთ. ჩვენ ვირუსისაგან განსხვავებით, ცნობიერება გვაქვს. გამოსავალი ყოველთვის არსებობს.