„ჩვენს საზოგადოებაში ქალის ცხოვრება უფრო მძიმეა, ვიდრე – მამაკაცის. ქალია ოჯახის სინდის-ნამუსი, ღირსება და სიძლიერე. შვილებისთვის მაგალითის მიმცემი დედაა. ამიტომ დედისგან ნათქვამ თითოეულ სიტყვას შვილებზე დიდი გავლენა აქვს“, – ამბობს დამსახურებული პედაგოგი, ორმოცი წლის განმავლობაში დეისის დაწყებითი სკოლის მასწავლებელი ჟენია ცუცქირიძე. ქალბატონი ჟენია 26 იანვარს 102 წლის გახდა.

ჟენია ცუცქირიძე ამჟამად გორში, შვილებთან ცხოვრობს. მას შინ ვესტუმრეთ და განვლილი ცხოვრების საინტერესო მოვლენების გახსენება ვთხოვეთ.

1935 წელს მოლითის არასრული სკოლის დირექტორად რეზო ჭიპაშვილი დაინიშნა. ის სკოლაში ფიზიკა-მათემატიკას ასწავლიდა. ჟენია ცუცქირიძე მაშინ ამავე სკოლის უფროსკლასელი იყო. ახალგაზრდა დირექტორმა სკოლაში ფოტო და კინომოყვარულთა წრეები ჩამოაყალიბა. რეზო ჭიპაშვილის თაოსნობით მოლითის არასრული სკოლა საშუალოდ გადაკეთდა.

„სკოლის კომკავშირის მდივანი ვიყავი, – იხსენებს ჟენია მასწავლებელი, – მოლითიდან ხარაგაულში თათბირებზე ხშირად დავდიოდი. სკოლის დირექტორი სულ თან დამყვებოდა. ვხვდებოდი, რომ ხარაგაულში იმ დღეს საქმე საერთოდ არ ჰქონდა, მაგრამ ჩემს გამო მოდიოდა. მისგან განსაკუთრებულ ყურადღებას ვგრძნობდი, მაგრამ სანამ სკოლა არ დავამთავრე, არაფერი უთქვამს. მოსწავლეობისას მიზნად უმაღლესი განათლების მიღება დავისახე. ეს ჩემმა მომავალმა მეუღლემაც იცოდა. ჩემს მშობლებთან შუამავლად რაიკომის მდივანი ავთანდილ ტაბატაძე მოაგზავნა. ჩემთან პირდაპირ დალაპარაკება მოერიდა. უმაღლესში აუცილებლად ისწავლისო, – დაოჯახებაზე ამ პირობით დავთანხმდი“.

ბედნიერება ხანმოკლე აღმოჩნდა. რეზო ჭიპაშვილი მეორე მსოფლიო ომში გაიწვიეს. მეუღლე ორი წლის ქალიშვილ ნელისთან და ექვსი თვის ვაჟ ნეგუსისთან ერთად დეისში წაიყვანა, – შენს მშობლებს უფრო ძლიერი ოჯახი აქვთ და გიპატრონებენო. 1942 წლის გაზაფხულზე ფრონტიდან წერილები შეწყდა. რეზო ჭიპაშვილი ომში დაიღუპა.

„24 წლის ქვრივს პატიოსნად უნდა მეცხოვრა, ოჯახს გავძღოლოდი, შვილებისთვის ღირსეული დედობა გამეწია. საბუთები უნივერსიტეტის დაუსწრებელ ფაკულტეტზე გადმოვიტანე და დეისის დაწყებით სკოლაში მუშაობა დავიწყე.

მასწავლებლობა იმიტომ გადავწყვიტე, რომ დაწყებითი კლასების მასწავლებელი, რიმა ღონღაძე ძალიან მიყვარდა. საოცრად ფაქიზი და ღიმილიანი ქალი იყო. დაწყებითი კლასების მასწავლებლისთვის ეს ორი თვისება ყველაზე მეტად საჭიროა. პირველად რომ შევედი გაკვეთილზე, ვღელავდი, განვიცდიდი, მოსწავლეებზე როგორ შთაბეჭდილებას მოვახდენდი. სათითაოდ მივედი ყველასთან, მოვეფერე და გავეცანი. მეამაყება, რომ ჩემი ყოფილი მოსწავლეები დღეს საზოგადოების ღირსეული წევრები, კარგი მოქალაქეები არიან. 1973 წელს დამსახურებული პედაგოგის წოდება მომენიჭა. პენსიაში გასვლისთანავე შვილებმა მთხოვეს, რომ მუშაობისთვის თავი დამენებებინა. სკოლიდან წამოსვლა გამიჭირდა. მოსწავლეები მიყვარს და მათთან ურთიერთობა თითქოს მაახალგაზრდავებდა.

დეისის სკოლაში მასწავლებლად მუშაობის პარალელურად ოჯახში მეურნეობისთვისაც უნდა მიმეხედა. შვილებთან ერთად ჩემი ძმის სამ ობოლს ვზრდიდი. როგორ ვასწრებდი? ახლაც მიკვრის. ღმერთი და მეუღლის ხსოვნა ძალას მაძლევდა.

ცხოვრებაში მთავარი ჯანმრთელობა და შრომისმოყვარეობაა. ცოცხალი ურთიერთობებისგან და სიყვარულისგან დაცლილ სამყაროს გაკეთილშობილება სჭირდება. ბედნიერება შრომით უნდა მოიპოვო. ბედნიერი ხარ, როცა შვილები და შვილიშვილები კარგად არიან. მზრუნველი, გულიანი შთამომავლობა მყავს. მათი დამსახურებაა, ამდენხანს რომ ვცოცხლობ. მეოთხე თაობას – შვილიშვილის შვილიშვილს მოვესწარი. ყველას მშვიდობას და ერთმანეთის სიყვარულს გისურვებთ.

ნინო კაპანაძე